De coronacrisis geeft bedrijfsleiders en onze politici gratis en voor niets een standaardmodel van hoe je echt een sterke reputatie opbouwt. Want of je nu voor of tegen bent, Marc Van Ranst toont dezer dagen hoe je zelfs je grootste criticasters voor je kan winnen. Het succes zit hem in zijn ‘all in one’ aanpak: hij spreekt heldere taal, kan moeilijke boodschappen brengen, geeft fouten toe, relativeert zichzelf en is authentiek. Dat stelt Dajo Hermans, managing director van Bepublic Group, een toonaangevende PR-groep in ons land.
Niemand die hem dezer dagen nog moet duiden. Jong en oud kent Marc Van Ranst. En vooral, onze professor kan nog altijd op veel sympathie rekenen. Je hoeft nochtans niet ver in de tijd terug te gaan om vast te stellen dat de vandaag zo populaire Van Ranst enkele maanden geleden nog meer vijanden dan vrienden leek te hebben. Hij was dan ook nooit vies van straffe politieke uitspraken en lokte zo op sociale media de meest negatieve reacties uit. Zelfs politici hielden zich niet in. Het ging zo ver dat men er vanuit extreem-rechtse hoek in slaagde zijn sociale mediakanalen offline te halen. Om hem monddood te maken, zei Van Ranst daarover zelf.
Wat echter opvalt, is dat die felle kritiek vandaag verstomd is. De verwijten zijn niet volledig weg, maar we kunnen er niet omheen dat het applaus voor de professor oorverdovend is. Theo Francken, tot voor kort één van zijn grootste tegenstanders, liet zich pas nog ontvallen dat hij Van Ranst op de koffie uitnodigde. “Ik ben niet langer van plan hem op Twitter aan te vallen. Waarom zouden we elkaar nog irriteren”, liet hij optekenen.
Zelfs de beste observatoren die Van Ranst de voorbije weken gadesloegen, kunnen hem tegenwoordig moeilijk verdenken van reputatiemanagement of een sterk uitgestippelde strategie qua personal branding. Precies dat maakt dat hij als hét standaardmodel kan dienen voor de vele CEO’s en politici die de komende maanden en jaren wél heel strategisch alles uit de kast zullen halen om hun reputatie te versterken.
Vijf openstaande deuren – die hij één voor één intrapt – zorgden er de afgelopen weken voor dat Van Ranst zo’n sterke reputatie kon opbouwen. Alles begint met de heldere taal die hij spreekt. Heel wat politici die meer cameratraining hebben gekregen dan onze professor, doen het hem niet na. Hij legt de zaken uit, zodat zelfs zijn 11-jarige zoon Milo het perfect begrijpt.
Ten tweede durft hij tegen de stroom in te gaan en ook moeilijkere, niet-populaire boodschappen te brengen. Uiteraard is dat net iets makkelijker voor iemand die niet verkozen moet worden, maar of je nu voor of tegen bent, iedereen moet toegeven dat hij erin slaagt het dagelijkse gekissebis te overstijgen. Terwijl de ernst van de situatie begin maart nog als een kater over de Belgische bevolking sluimerde, waarschuwde Van Ranst dat onze overheden te weinig deden om het hoofd te bieden aan de aanstormende crisis. Dat de telling van het aantal doden in ons land “dom” is? Hij benoemde het gewoon. Het was ook Van Ranst die zei dat het voetbalseizoen in duigen zou vallen en dat de festivals niet zouden doorgaan. Hij effende daarmee het pad voor de politici die dit soort boodschappen doorgaans met meer schroom lanceren.
Een derde opvallend iets: zoals alleen echte experten doen, durft hij fouten toe te geven. Dat de scholen onder zijn impuls te snel zijn gesloten: hij liet al meermaals weten dat het een foute beslissing was. Wie zijn fouten durft toegeven, toont zich – hoe contradictorisch ook – geloofwaardig.
Een vierde belangrijk element: Van Ranst kan zichzelf relativeren. Humor is nooit ver weg. Lachen met zijn truien? Van Ranst benoemt het en grapt mee. Dries Van Langenhove van Vlaams Belang die hem ervan beticht mee aan de oorzaak te staan van de corona-epidemie? Sinds hij een hoofdrol heeft gekregen in deze crisis, tweet hij gewoon speels dat hij “eventjes geen tijd heeft voor Dries om te komen spelen” en kan daarmee op veel sympathie rekenen.
Een laatste element, en misschien wel het belangrijkste, is het feit dat Van Ranst zich authentiek toont. Hij heeft op dat vlak bijgeleerd, laat zijn scherpste politieke gedachten al wat meer achterwege en blijft dicht bij zijn eigen expertise. Als hij het antwoord op een vraag niet weet, moeilijk kan antwoorden, of het zint hem niet, dan zal hij dat ook zo verwoorden. Simpel, maar je moet er guts voor hebben.
Zoals ik al aanhaalde, zijn het stuk voor stuk openstaande deuren die Van Ranst – gewild of allicht ongewild – intrapte om tot zo’n sterke reputatie te komen. En toch, toch zouden vele anderen de mist ingaan wanneer ze het in de praktijk zouden moeten brengen. Als professor Van Ranst er wel in slaagt, is dat omdat hij zich de voorbije weken razendsnel kon aanpassen aan de situatie en aan elke onvoorzienigheid. Tegelijkertijd blijft hij dicht bij zijn eigen DNA als expert en kan je hem er niet van verdenken een rol te spelen. Precies dat evenwicht is het sterkste wapen voor wie een geloofwaardige reputatie wil opbouwen.